သမိုင္းေရး ရုပ္၀ါဒ - မိတ္ဆက္
ကိုယ္တိုင္အေတြ႕အႀကံဳ အရ သမိုင္းေရးရုပ္၀ါဒ
(Historical Materialism) ကို မသိဘဲ ရုပ္၀ါဒကို သေဘာ ေပါက္ဖို႔ခက္ခဲ့ပါတယ္။ သမိုင္းေရးရုပ္၀ါဒကို
နက္နက္နဲဲနဲ ေလ့လာမိၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ ရုပ္၀ါဒရဲ႕ ခုိင္ မာမႈကို ပိုမိုနားလည္လာခဲ့ရပါတယ္။
ရုပ္၀ါဒက နာမ္ဆန္တဲ့ ဖန္ဆင္းရွင္၀ါဒနဲ႔
ဆန္က်င္ဘက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကမၻာႀကီးက ဘုရားဖန္ ဆင္းတာမဟုတ္ဘဲ ေနကေနေပါက္ကြဲလာတဲ့ အပိုင္းအစလို႔
ယူဆပါတယ္။ ဒီေန႔သိပၸံပညာရွင္ေတြ ယံုၾကည္ လက္ခံထားတာပါ။ ေနကလြင့္စင္လာတဲ့ အတံုးႀကီးက
ေနစၾကာ၀ဠာထဲမွာ လည္ပတ္ရင္း ေခ်ာ့ေမြ႔လာတယ္လို လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေက်ာက္တုံးေတြ ေရထဲေမ်ွာတာၾကာေတာ့
ေခ်ာမြတ္တဲ့ေက်ာက္စလစ္ ခဲေတြ ျဖစ္လာသ လိုေပါ့။ေနရဲ႕ ဆြဲေဆာင္အားေၾကာင့္ တျခားၿဂိဳလ္ေတြလို
ကမၻာျဖစ္လာမည့္ အတုံးႀကီးက ေနကို ပတ္ေနရ တယ္။ ကမၻာကို ေနကပတ္တယ္၊ ေနကိုကမၻာကပတ္တယ္
ဆိုတဲ့ အယူအဆေတြေၾကာင့္ ေရွးအ ေနာက္ ႏိုင္ငံမွာ သိပၸံပညာရွင္နဲ႔ ဘာသာေရးသမားေတြ အၿငင္းပြါးခဲ့ဖူးတယ္။
သတ္ၾကျဖတ္ၾကတာလဲရွိခဲ့တယ္။
အခုေတာ့ ကမၻာက ေနကိုပတ္တယ္ဆိုတာ လက္ခံထားၾကပါၿပီ။
ေနစၾကာ၀ဠာထဲမွာ လည္ပတ္ရင္း ကမၻာက အပူခ်ိန္လည္းေလွ်ာ့လာတယ္။ အခိုးေတြျပန္မဲေမွာင္ေနရာက
ေျမျပင္က အခိုးေတြဟာ ေရေငြ႕ ေတြအျဖစ္ေျပာင္းၿပီး မိုးရြာခ်လာတယ္။ ဒီေမွာင္မဲံ အခ်ိန္ကေန
မိုးအျဖစ္ရြာခ်ခ်ိန္ဟာ ႏွစ္ေပါင္း တသန္း ေလာက္ၾကာမလားမသိဘူး။ ဒီေနာက္ မိုးေရေတြက ေျမျပင္ေပၚမွာရွိတဲ့
ခ်ိဳင့္ခြက္ႀကီးေတြေပၚထဲမွာ ေရကန္လို၊ ေရေခ်ာင္းလိုစီးဆင္းၾကတယ္။ ေရေတြက အခိုးျပန္လိုက္၊
မိုးရြာလိုက္ သံသရာလည္ေနခဲ့တယ္။ ဒီလိုကာလ ကလည္း ႏွစ္ေပါင္းသန္းခ်ီၾကာခဲ့တာပါဘဲ။
ေနာက္ေတာ့ဒီေရေတြထဲမွာ ပိုးေလာင္လန္းလို၊
ငါးဖေလာင္းလို အေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ဒီအေကာင္းေလးေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေျခေတြလက္ေတြလို
ေပၚလာၿပီး ကုန္းေျမေပၚမွာ က်က္စား လာၾက တယ္တဲ့။ ဒီအဆင့္ဟာလည္းႏွစ္ေပါင္းသန္းခ်ီၾကာခဲ့တာဘဲတဲ့။ထြားသြားသတၱ၀ါ
ကေန အစားအစာရွာေဖြၾက ရင္း တေျဖးေျဖးခ်င္း လက္ေျခေတြ ရွည္လာတယ္။ ဒီေနရာမွာ ရုကၡေဗဒ အပိုင္းဘက္မွာလည္း
သတၱ၀ါေတြနဲ႔ အၿပိဳင္ ရွင္သန္ေပါက္ေရာက္လာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေတြကို စာသံုးရင္း သတၱ၀ါေတြလည္း
အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွင္သန္ႀကီးထြါးလာၾကတယ္။ လူေတြျဖစ္လာမည့္ ေမ်ာက္၀ံလို သတၱ၀ါေတြ မေပၚမွီ
ဒိုင္ႏိုေဆာလို သတၱ၀ါေတြ အရင္ေပၚေနတယ္လို႔ မွတ္သားဖူးတာဘဲ။ လူ၀ံဆိုတာကလည္း ေမ်ာက္လိုသတၱ၀ါထဲကတမ်ိဳးဆိုပါေတာ့။
ဒီလူ၀ံလိုလိုဟာေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၂.၅ သန္းေလာက္ေပၚခဲ့တာတဲ့။ ဒါေတြကိုေတာ့ ေခတ္မွီသိပၸံ
ပညာရွင္ေတြက သူတို႔ေတြ႔ရတဲ့ အရိုးေတြ၊ သက္ေသေတြကို စမ္းသပ္ရင္းသိလာရတာပါ။ တေရြ႕ေရြ႕
ျဖစ္စဥ္နဲ႔ တေျဖးေျဖးေျပာင္းလဲလာတာလို႔ ခ်ားလ္ ဒါ၀င္ဆိုတဲ့ သိပၸံပညာရွင္ႀကီးက ဆိုခဲ့တယ္။
ေမ်ာက္၀ံလိုလို လူ၀ံလိုလို အဆင့္ကိုေရာက္လာၾကၿပီဆိုပါဆို႔။ေရွးဦးလူသားေပါ့။
ရာသီဥတုကၾကမ္း၊ ဒိုင္ႏိုေဆာလိုသတၱ၀ါေတြ၊ ဆင္ရိုင္းေတြ ၊ ႀကီးမားတဲ့ သားရဲတိရိစာၦန္ေတြ
ၾကားမွာေရွးဦးလူသားေတြက ေက်ာက္ ဂူ လို ေလကြယ္ရာ မိုးကြယ္ရာေတြမွာ ခိုေအာင္းေနၾကရတယ္၊
အေကာင္ႀကီးေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္လည္းကင္း ေအာင္ေပါ့။ ေက်ာက္ေခတ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ေခတ္ကေတာ့ ႏိုင္ရာစားေခတ္။
အမဲလိုက္၊ အစိမ္းစားေခတ္ေပါ့။ အစြယ္ေတြ၊ ဂ်ိဳေတြ မရွိတဲ့ ေရွးဦးလူသားေတြက ေက်ာက္တုံးေတြကို
လက္နက္လို သံုး လာတတ္ၾကတယ္။ ေစာင္းထက္တဲ့ ေက်ာက္ျပားေတြနဲ႔ ခုတ္ျဖတ္တတ္လာၾကတယ္။ အစုလိုက္
ေနၾကတယ္။ မိသားစုေပၚ အေျချပဳ ေနၾကတယ္။ အမက အမိျဖစ္ေနေတာ့ အမႀကီးစိုးတဲ့ စုဖြဲ႕မႈလို႔
ဆိုတယ္။ မိသား စုလို႔ ေျပာရတာက သူတို႔တေတြ တနည္းမဟုတ္တနည္းနဲ႔ လိင္မႈအရဆက္သြယ္ေနၾကလို႔ပါဘဲ။
လင္မယား၊ သားသ မီးရယ္လို႔ သတ္သတ္ မွတ္မွတ္ ဘယ္ရွိၾကမလဲ။
မီး - ကိုသံုးျခင္း
မီးကိုသံုးတတ္တာဟာ လူသမိုင္းမွာ အလြန္ႀကီးမားတဲ့
တိုးတက္မႈပါ။ မီးကိုေတြ႔ ေနရတာ ေတာ့ၾကာ ပါၿပီ။မိုးႀကီးေလႀကီး လွ်ပ္စီးေတြလက္၊ မိုးႀကိဳးေတြပစ္
သစ္ပင္ေျခာက္ေတြ မီးေလာင္ ၊လူေတြလန္႔ထြက္ေျပး ၾကနဲ႔ ႀကံဳရတာမ်ားခဲ့ေပမဲ့ မီးကို မသံုးတတ္ဘဲ
ေၾကာက္စရာ သတၱ၀ါတေကာင္လို ေ၀းေ၀းေရွာင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆန္းစစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိတဲ့
လူသားတေယာက္က တေန႔ေတာ့ မီးစြဲေလာင္ေနတဲ့ သစ္ကိုင္း ေျခာက္ တခုကို သူေနထိုင္ရာ ေက်ာက္ဂူထဲ
ယူလာသတဲ့။ မီးေတာက္လည္း ဆက္ရွိေနတယ္။ ဒီမီးေတာက္ကို သစ္ရြက္ေျခာက္နဲ႔ ဖံုးၾကည့္ေတာ့
မီးကပိုေတာက္လာတယ္။ ဒါဟာမီးရဲ႕ အစာျဖစ္မွဘဲလို သူကယူဆၿပီး မီးမ ေသေအာင္ အစာေကၽြးထားတယ္။
မီးထည့္ထားတယ္ ဆိုပါေတာ့။
မီးကိုေက်ာက္ဂူထဲမွာ ေမႊးထားေတာ့ ေက်ာက္ဂူကလင္းေနတာေပါ့။
လင္းေနေတာ့ တျခားအေကာင္ ႀကီးေတြက မကပ္ရဲေတာ့ဘူး၊
မီးကအေႏြးဓါတ္ေပးလို႔ လူေတြလည္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနလာႏိုင္တယ္။ လင္း လင္း ခ်င္းခ်င္း
ေနလာႏိုင္တယ္။ မီးကို တျခားသတၱ၀ါေကာင္ႀကီးေတြ ေၾကာက္မွန္းသိေတာ့ မီးနဲ႔ ေျခာက္လန္႔
ရင္း အႏၱရာယ္ပိုကင္းလာတယ္။ တၿပိဳင္ထည္းမွာဘဲ လူဦးေရလည္း တိုးလာေတာ့တယ္။
ဒီေနရာမွရုပ္ပစၥည္းျဖစ္တဲ့ မီးကအရင္ရွိေနၿပီး
လူရဲ႕ စိတ္ကူးနဲ႕ တီထြင္တာကို သတိထားဖို႔ပါ။မီးကို အသံုးခ်ႏိုင္မႈဟာ လူသားမ်ိဳးႏြယ္ေတြ
တိုးတက္မႈကို ျမန္ဆန္ေစခဲ့ပါတယ္။
သားေကာင္ေတြကို လိုက္ၿပီး ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္စားေသာက္ရတဲ့
မုဆိုးေခတ္မွာ ဖမ္းမိတဲ့ သားေကာင္ ရဲ႕ခေလးေတြကို ေမြးျမဴထားတာ၊ အရွင္ဖမ္းမိတဲ့ အေကာင္ကို
ေလွာင္ထားတာေတြက လည္း ေမြးျမဴေရး အသိကို ရလာေစခဲ့ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေက်ာက္ဂူထက္က်ယ္တဲ့
ေနရာမွာ အမိုးအကာနဲ႔ ေနၾကၿပီ ဆိုပါေတာ့။ ဒီေနရာမွာ ဖတ္ဖူးတဲ့ ေက်ာက္ေခတ္ဟာသပံုျပင္ေလးကို
ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဇီက ဆိုတဲ့ လူတေယာက္ဟာ သူတဲမွာ ၀က္တေကာင္ကို ခ်ည္ထားတုန္း တဲကိုမီးေလာင္ေတာ့
၀က္ပါေသသြားသတဲ့။ ဒီေတာ့ ၀က္မီးေလာင္ ေသ တာကို သူကမသိဘူး။လဲွအိပ္ေနတယ္လို႔ဘဲ ထင္တာတဲ့။
ဒီေတာ့ လက္ညိႈိးနဲ႔ထိုးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကပ္ ပါလာတဲ့ ၀က္သားေၾကာင့္ လက္ညိႈးက ပူလြန္းလို႔
သူ႔ပါးစပ္ထဲ ထဲ့မိသတဲ့၊အဲဒီမွာ အရသာသိသြား ေတာ့ ဒါဘဲ တဲ့။ ၀က္ ကင္နံ႕ကလည္းေမြးေနေတာ့ ကုန္ေအာင္ဆက္စားလိုက္တယ္ဆိုဘဲ။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္က အသား ကို မီးဖုတ္မီးကင္ စားရမွန္းမသိၾကဘူးဆိုဘဲ။ တဲတခုရဖို႔ လူေတြက၀ိုင္းေဆာက္ေပးရေလ့ရွိတယ္။
မၾကာ ခဏဆိုသလို ဇီက တဲက မီးခဏခဏေလာင္ေတာ့ လူႀကီးလုပ္သူက
မသကၤာလို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေတာ့ ဇီက ၀က္မီးဖုတ္စား တာသိ သြားေရာတဲ့။ ဒါနဲ႔ လူေတြလည္း သူလုပ္စားစလို
စားၾကည့္တာ ေကာင္းမွန္း သိသြားၾက တယ္တဲ့။ ဇီက လည္း သူတဲကို ေနာက္ဆို မီးရႈိ႕ဖို႔မလိုေတာ့ဘူး
လို႔ဆိုတယ္။
မီးသံုတတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ မိသားစု လူအုပ္ကလည္းမ်ားလာတယ္။
ေတာေကာင္ေတြလည္းရွားလာ ေတာလိုက္ရတာလည္း မလြယ္သလို မေလာက္ငွေတာ့ သတၱ၀ါေတြ၊ ငွက္ေတြစားတဲ့
သီးႏွံေတြကို စား ၾကည့္ၾကရာ ကေန အေလ့က်ေပါက္တဲ့ သေလးစပါးေတြရွိရာေရြးေနၾကေတာ့တယ္။ စပါးသပါးေတြ
ေကၽြက် ေပါက္တာေတြကို ေတြ႕ေတာ့ က်ဲစိုက္တတ္လာၾကတယ္။ ဒီမွာဘဲ စိုက္ပ်ိဳးေရးနဲ႔ ေျမယာပိုင္ဆိုင္မႈ
တြဲေပး လာေတာ့တယ္။ စိုက္ပ်ိဳးေျမက က်င္းၿပီးလူဦးေရက မ်ားလာေတာ့ ေနရာသစ္ကိုရွာၾကရတယ္။
အဲဒီမွာဘဲ တျခား အုပ္စုရဲ႕ ေျမယာေတြကို ရယူဖို႔ လံုးပမ္းေတာ့တယ္။ ေျမလုပြဲေတြျဖစ္ ၊
ရႈံးတဲ့ လူက ေျမရႈံး၊ လူက ကၽြန္ျဖစ္ရေတာ့တယ္။ သမိုင္းဦးဘံုေျမေခတ္ ကေန ေက်းပိုင္ကၽြန္ပိုင္ေခတ္ကို
လူသားေတြ ေျပာင္းလဲလာ ေတာ့တယ္။ ေျမေပၚ ထြန္ယက္တာေတြ၊ ေျမယာလုတာေတြ၊ ကၽြန္ကိုထိန္းရတာေတြေၾကာင့္
အမႀကီးစိုးတဲ့ ေခတ္ ကေန အဖိုႀကီးစိုးတဲ့ ေခတ္ကိုေျပာင္းလာေတာ့တယ္။
ဒါေတြကလည္းလူေတြက ေျပာင္းခ်င္လိုေျပာင္းလာရတာမဟုတ္ဘဲ
လူသတၱ၀ါ တို႔ ဘ၀ရွင္သန္ေရး အတြက္ သဘာ၀အေလွ်ာက္ ေျပာင္းလဲလာရတာကိုေတြ႕ရမယ္၊ ေက်းကၽြန္နဲ႔
ကၽြန္ပိုင္ရွင္လူတန္းစား ေပၚလာ တာကို လည္းသတိထားရမယ္။ ကၽြန္ေတြကို အမ်ားဆံုးပိုင္သူေတြက
ကၽြန္ထိန္းေတြ အမ်ားအျပား ရွိၾကတယ္။ အဲဒီကၽြန္ထိန္းေတြက ကၽြန္ပိုင္ရွင္ေတြရဲ႕ စစ္သားေတြလိုျဖစ္လာတာပါဘဲ။
တကယ္လည္းစစ္တပ္ျဖစ္ လာပါ တယ္။ စစ္တပ္ႀကီးႀကီးရွိသူက သူအုပ္မွာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာသလို
တျခားေဒသေတြကို တိုက္ခိုက္သိမ္း ပိုက္ႏိုင္ေတာ့ နယ္စားျဖစ္၊ ၿမိဳ႕စားျဖစ္ ဘုရင္ ျဖစ္
ျဖစ္လာၾကေတာ့တယ္။ ေက်းပိုင္ကၽြန္ပိုင္ သက္ဦးဆံပိုင္ ဘုရင္ေတြျဖစ္လာတယ္။ ႏိုင္တဲ့သူက
သတ္ခ်င္သလိုသတ္ ႏိုင္တဲ့ ေခတ္ေပါ့။
ေက်းကၽြန္ျဖစ္တဲ့ လူေတြကို ထိန္းရတာမလြယ္လွဘူး။
သူတို႔မွာလည္း သူတို႔ဘ၀ ရွင္သန္ေရး တိုးတက္ ေရးအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ၾကတာဘဲ။ သူတို႔ကို သံႀကိဳးခ်ည္ၿပီး
ရိုက္ႏွက္ခိုင္းေနတာကို ဒီအတိုင္း ၿငိမ္မခံ တတ္ၾက ေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ရတာ၊ ေကၽြးေမြးရတာက ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးႀကီးေနတယ္။
ဆူပူမႈေတြလည္း မၾကာခ ဏျဖစ္ေန ေတာ့ ႀကိဳးခ်ည္ႀကိမ္နဲ႔ ရိုက္ရာကေန ေျမကို သီးစားခ်ၿပီး
အခြန္ေကာက္တဲ့နည္းကို ေျမရွင္ ပေဒသရာဇ္ေတြက ေျပာင္းလုပ္လာရတယ္။ ေရေျမ႕သခင္အျဖစ္ကိုေတာ့
လက္မလြတ္ၾကေသးဘူး။ဒါဟာ ေျမရွင္ ပေဒသရာဇ္ ေခတ္ ၿမိဳ႕ႏိုင္ငံေတြေခတ္ေပါ့။ ဘုရင္ေတြ ရွိေနၿပီး
သူ႕နယ္ကိုယ္လု၊ ကိုယ့္နယ္သူလု လုပ္ရင္း ဧကရာဇ္ ဘြဲ႕ခံယူခ်င္ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ ျမန္မာျပည္မွာ
ပုဂံ၊အင္း၀ ၊ပင္းယေခတ္ေတြလိုေပါ့။
ဒီေနရာမွာ ရွင္းလင္းျမင္သာေအာင္ ဥပမာနဲ႔
ေျပာျပခ်င္တယ္။ က နဲ႔ ခ ဆိုတဲ့ တိုင္းျပည္ ႏွစ္ခုရွိတယ္။ နယ္ခ်င္း ဆက္ေနတယ္။ မိတ္ေဆြျဖစ္ၿပီး
ႏွစ္ျပည္ေထာင္ လူထုေတြလည္းကူးလူးဆက္ဆန္ေနၾကတယ္။ က ျပည္က စပါးထြက္ၿပီး၊ ခ ျပည္က ႏြားသားရည္
ထြက္တယ္ဆိုပါစို႕။ တခါတရံ စပါးနဲ႔ သားရည္လဲလွယ္ရာမွာ ပစၥည္းက မေရာက္လာ၊ မေပၚလာေသးေတာ့
သက္ဆိုင္ရာဘုရင္က သက္ေသခံ လက္မွတ္ထုတ္ေပးရတယ္၊ ဒါမွ ပစၥည္းေပၚလာေတာ့ လက္မွတ္ျပထုတ္ႏိုင္တာကိုး။
ဒါကိုလည္းႏွစ္ဖက္ကုန္သည္ေတြက လက္ခံထားတယ္။ အဲဒီ အေထာက္အထား လက္မွတ္ဟာ “ပိုက္ဆံ” ဆိုပါစို႔။ ဒါေပမဲ့ တေန႔ေတာ့ က ဘုရင္က သူသား ေတာ္အတြက္ ခ ဘုရင္သမီးကို ေတာင္းေတာ့ ခ ဘုရင္က ၿငင္းလိုက္လို႕
တိုင္းျပည္ႏွစ္ခု ဆက္ဆံေရး ပ်က္သြား ေရာ။ နယ္စပ္ေတြ
ပိတ္ ၊ ဆက္ဆံေရးေတြ ျဖတ္ လုပ္ၾကတယ္။
အဲဒီမွာ တိုင္းျပည္တဖက္တခ်က္မွာရွိတဲ့
ကုန္သည္ေတြက သူတို႔လက္ထဲမွာရွိေနတဲ့ တဖက္ႏိုင္ငံက ပိုက္ဆံ ေတြ သံုးမရ ျဖစ္ေတာ့ ေဒါပြလာၾကတယ္၊
ဒီဘုရင္ေတြ သူတို႔ သားသမီးကိစၥနဲ႔ တို႔ စည္းဇိမ္ေတြ ပ်က္ရမလား ဆိုၿပီး ဘုရင္ေတြကို
မေက်နပ္ေတာ့ဘူး။ ဒီမွာ ပိုက္ဆံထြင္တုန္းက ဘုရင္ေတြက ဒီပိုက္ဆံဟာ ကုန္သည္လူတန္းစားေတြကိုေမြးထုတ္
လိမ့္မယ္။ အဲဒီကုန္သည္ေတြက သူတို႔ ထီးနန္းကို ဖ်က္သိမ္းလိမ့္မယ္လို႔ မေတြးထင္မိခဲ့ၾက
ဘူး။ ရုပ္ပစၥည္း ပိုက္ဆံ ရဲ႕ တန္ခိုး စြမ္းအင္ကို မခန္႔မွန္းႏိုင္ၾကခဲ့တာကို သိေစခ်င္လို႔ပါ။
ဒါနဲ႔ အရင္းရွင္ ဓနရွင္ေတြက ခ်ဳပ္ခ်ယ္လြန္းတဲ့
ေျမရွင္ ပေဒသရာဇ္စနစ္ကို ပါလီမန္စံနစ္နဲ႔ တိုက္ဖ်က္ ေတာ့တာပါဘဲ။ ဘုရင္ေတြၿဖဳတ္ခ်ခံရသူခံရ၊
အသတ္ခံရသူခံရ၊ စည္းမ်ဥ္းခံဘုရင္ စံနစ္လို ေျပာင္လိုေျပာင္း လုပ္ၾကရတယ္။ ပေဒသရာဇ္ စနစ္က်ဆံုးခန္းေပါ့။
ဒီျဖစ္စဥ္ေတြကိုၾကည့္ရင္ လူေလာကရုပ္သမိုင္းဟာ
စိတ္အလိုအတိုင္း ျဖစ္ေနတာမဟုတ္တာ၊ နည္း ပညာတိုးတက္လာသလိုရုပ္ပစၥည္းလည္း တိုးတက္လာတာ၊
လူတန္းစားတိုက္ပြဲေတြဟာ တိုးတက္လာတဲ့ ရုပ္ ပစၥည္းနဲ႔ အတူ လွ်င္လွ်င္ျမန္ျမန္တိုးတက္ျဖစ္ေပၚလာတာကို
ေတြ႕ႏိုင္တယ္။ ေက်ာက္ေခတ္ကေန ကၽြန္ေခတ္ ေျပာင္တာေလာက္မၾကာေတာ့ဘူး။
၁၈ ရာစုမွာ အဂၤလန္က ဂ်ိမ္း၀ပ္နဲ႔ ေဂ်ာ့စတီဖင္ဆင္တို႔
ဟာ ေရေႏြးဆူရာက ေရေနြးအိုး အဖံုးလႈပ္ တာကိုျမင္ၿပီး ေရေႏြးေငြ႕ကို အသံုးျပဳလာၾကတယ္။
ခ်ည္ငင္စက္ေတြမီးသေဘၤာေတြေပၚလာ တယ္။ကုန္သြယ္ ေရး ေတြ သြက္လာတယ္။ ခ်ည္ငင္ စက္အတြက္ ၀ါဂြမ္းေတြမ်ားမ်ားလိုတယ္။
ဒီေတာ့ ၀ါစိုက္ခင္းႀကီးႀကီး ေတြမွာခိုင္းဖို႔
ေခတ္ေနာက္က် အဖရိကလိုေနရာက လူမဲေတြကို ကၽြန္လုပ္ခိုင္းၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့
မီးသေဘ္ာ ေတြနဲ႕ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕ ႀကိးစိုးၾကတာေပါ့။ ေရေႏြးဆူတာကို ေတြ႔ၿပီး စက္ထြင္ခဲ့တဲ့
ဂ်ိမ္း၀ပ္ကေတာ့ ကၽြန္ဖမ္းဖို႔ ၊ သီေဗါမင္းကို
ျဖဳတ္ခ်ဖို႔ အထိ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေရေႏြးေငြ႕ ရဲ စြမ္းအား ကိုဘယ္လိုလူက
မူလက ခန္႔မွန္းႏိုင္မွာလဲ။ ဒီေနရာမွာ လူရဲ႕ အသိပညာဆိုတာကို ပိုပိုကဲကဲ တန္ဖိုးထား တြက္
တတ္တာကိုလည္းေတြ႕ရတယ္။ လူရဲ႕ အသိဟာ သူ႕ဘ၀က်င္လည္ရာ၀န္းက်င္က ရၾကပါတယ္။ ေရေႏြးဆူတာ ကိုလူတိုင္း
ျမင္ၾကတာ ဘဲ ၊ ဒါေပမဲ့ တျခားလူေတြက အသံုးခ် ဖို႔ အျမင္နဲ႔၊ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေန မရွိတာကိုေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။
အျမင္ရဖို႔ ဆိုတာကလည္း အေတြ႕အႀကံဳ လိုတယ္။ အေတြ႕အႀကံဳ ဆိုတာကလည္း လက္ေတြ႕ ရုပ္ဘ၀ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ဗုဒၶဘာသာေတြနားလည္လြယ္ေအာင္ ဆိုရင္ သိဒၵတၳ မင္းသား နမိတ္ႀကီးေလးပါးကို အရင္ျမင္ၿပီးမွ
ေတာထြက္ခ်င္စိတ္ေပါက္သလိုေပါ့။ ရုပ္ျမင္ၿပီးမွ အျမင္ေပၚလာမွာ မဟုတ္လား။
လူသားေတြရဲ႕ သမိုင္းေရးရုပ္၀ါဒကို ျပန္ဆက္ရရင္
ပါလီမန္ေခတ္မွာ ေငြအရင္းရဲ႕ လည္ပတ္မႈက ႀကီးလာတယ္။ အျမတ္မ်ားမ်ားရဖို႔ စက္ရံုႀကီးေတြ
တည္လာၾကတယ္။ အလုပ္လုပ္မည့္သူေတြကိုလည္း ရွာလာ ရတယ္။ စိုက္ပ်ိဳးစားတဲ့ သူေတြရဲ႕ ေျမယာေတြ
က်ဥ္းက်ဥ္းလာ၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြကလည္းႀကီးလာေတာ့ လယ္ယာေျမကို ေရာင္းစား၊ေပါင္စား၊ အသိမ္းခံနဲ႔
စက္ရံုေတြမွာ လုပ္ခစားလုပ္လာၾကရေတာ့ စက္ရံုပိုင္ရွင္ ေတြက ပိုပို ခ်မ္းသာလာၾကၿပီး အလုပ္သမားေတြက
ပိုပိုဆင္းရဲလာၾကရတယ္။ အရင္းရွင္ပါလီမန္ကလည္း အရင္းရွင္ဓနရွင္ေတြကိုဘဲေရြးၿပီး သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ဘဲ
ကာကြယ္ေပးၾကတယ္ ၊ အလုပ္သမားေတြကို လွစ္လ်ဴရႈ ထားတယ္။လုပ္ေပးရင္လည္း ဟန္ျပေလာက္ဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ဘဲ
အလုပ္သမားလူ တန္းစားေတြက ဘ၀ရပ္ တည္ရွင္သန္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္လာေနတုန္း ကာလက အခုကာလလို႔
ဆိုပါေတာ့။ ၉၉% လူထုႀကီးနဲ႔ ၁% လူတစု တိုက္ပြဲက ဒီေန႔ ပိတ္ကားေပၚက ရႈခင္းေပါ့။
တိုးတဲ့ဘက္နဲ႔ ဆုတ္ယုတ္တဲ့ ဘက္ကို သက္ေသျပရရင္
ရုပ္ရွင္ေတြေပၚလာေတာ့ ဇာတ္ပြဲေတြမွိန္ သြားတယ္။ စီးပြါးေရးအရတြက္ေျခမကိုက္လို႔၊ ဗြီဒီယိုေခြေတြေပၚလာေတာ့
ရုပ္ရွင္ရံုေတြ မွိန္သြားတယ္။ ကားေတြေပၚလာေတာ့ လွည္းေတြ အသံုးနည္းလာတယ္။ လက္ကိုင္ဖံုးေပၚလာေတာ့
အိမ္ဖုန္းေတြ မသံုးၾက ေတာ့ဘူး။ လက္ပ္ေတာ့ေတြေပၚလာေတာ့ ဒက္စေတာ့ဗ္ေတြ ေပ်ာက္သားတယ္။
အခုလည္း ေကဘလ္ေတြ ေပ်ာက္ေတာ့မယ္ ဆိုေနတယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ ရုပ္သမိုင္းက အႀမဲမျပတ္ေျပာင္းလဲ
တိုးတက္ေနတယ္။ စံနစ္ေတြလည္း ဒီလိုဘဲ ပစၥည္းေတြ သြက္သြက္လက္လက္ စီးဆင္းပံုအရ စံနစ္ကလည္း
သြက္လက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲႏိုင္ရလိမ့္မယ္။ မေျပာင္းလဲႏိုင္ရင္ ဖြင့္စရာစက္မရွိတဲ့ ဓါတ္ျပားေဟာင္းေတြ
လက္ထဲမွာ တင္က်န္ ေနလိမ့္ မယ္။ ဒီေတာ့ ရုပ္ပစၥည္းေတြရဲ႕ တိုးတက္မႈကို မ်က္ေျခမျပတ္ေလ့လာထားရလိမ့္မယ္။ဒါေပမဲ့
လြယ္တဲ့ ကိစၥေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ေလ့လာထားရင္ေတာ့
က်ေပမဲ့ ေၾကာင္က်ဆိုရင္ သက္သာတာေပါ့။
ကမၻာမွာရွိတဲ့ ေရထု ေျမထုေတြ၊သဘာ၀သယံဇာတေတြ၊
ထြက္ရွိတဲ့ သီးႏွံေတြ ၊ တိုးတက္လာတဲ့ နည္းပညာေတြကို ကမၻာသားအားလံုးက ပိုင္ဆိုင္တယ္လို႔
ယူဆၾကရင္ - လူသားတိုင္း ခံစားသင့္တယ္လို႔ ခံယူသင့္ပါတယ္။
ဒီေန႔ ကမၻာမွာ ႀကီးစိုးေနတဲ့ အရင္းရွင္ပါလီမန္ေခတ္
ဟာ သူတို႔ ေသြးစုတ္ရယူထားတဲ့ ဥစၥာဓနေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ ၊ပိုေသြးစုတ္ႏိုင္ဖို႔ နည္းနာေတြကို
ပရိယာယ္ေတြ ခ်ခင္းလုပ္ ေဆာင္ေနပါတယ္။ ေကာ္ပိုေရး ရွင္းႀကီးေတြနဲ႔ ကမၻာကိုပတ္ၿပီး အျမတ္ထုတ္ေသြးစုတ္ေနၾကတယ္။
အလုပ္သမား ဆင္းရဲသားေတြ အတြက္ သင့္တင့္ေလွ်ာက္ပတ္တဲ့၊ လုပ္ခလစာကို မေပးၾကဘဲ ဆင္းရဲသား
အလုပ္သမားေတြ ဘ၀ရွင္သန္ေရးကို အၿမဲ တမ္းဖိ။နိပ္ခ်ိဳးႏွိမ္ရင္း အခြင့္ထူးေတြ စည္းဇိမ္ေတြခံစားေနၾကတယ္။
အခုဆိုရင္ ေသာက္ေရသန္႔ေတာင္ မရတဲ့ ကမၻာ့တခ်ိဳ႕ အပိုင္းကလူေတြ ေတာင္ရွိေနၿပီ။
အရင္းရွင္စံနစ္ကဲ့သို႔ေသာ ဖိႏွိပ္ေသြးစုတ္မႈ
အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုဆန္႔က်င္ေရ၊ ဆင္းရမႈ ပေပ်ာက္ေရးဟာ ဒီေန႔လူသားေတြ ရုန္းကန္ေနရတဲ့ ပံုသ႑ာန္ျဖစ္ပါတယ္။
သမိုင္းေရးရုပ္၀ါဒ အရလူ႔ေလာကကို သံုးသပ္ၾကည့္ရင္
ရုပ္ပစၥည္းေတြရဲ႕ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ သက္ေရာက္ မႈကို သိႏိုင္တယ္။ လူ႕သမိုင္းဟာ ရုပ္ပိုင္း
ဆိုင္ရာတိုးတက္မႈ ေပၚ မူတည္ တိုးတက္လာတယ္။ လူတန္းစား တိုက္ပြဲေတြက ထိုတိုးတက္လာမႈအေလွ်ာက္ေပၚလာတယ္။
လူသမိုင္း အရ တိုးတက္မည့္ ဖက္နဲ႔ က်ဆံုး မည့္ဖက္ကို သိႏိုင္တယ္။ တဒဂၤ ရႈံးေပမဲ့လည္း
ေရရွည္မွာ ႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ကိုလည္း ေပးပါ တယ္။အဆင့္အတန္းေတြကြားျခားမႈရွိေနသမွ်
လူတန္းစားတိုက္ပြဲေတြ ဆက္ရွိ မယ္။ အခြင့္အေရး တန္း တူခံစားႏိုင္တဲ့ စံနစ္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္တိုင္ေပါ့။
ဒီေဆာင္းပါးကို ကၽြန္ေတာ္ေပါ့ေပါ့ပါးပါးဘဲေရးပါတယ္။
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးဖတ္ၾကည့္ၿပီး နည္းနည္းပါးပါး စဥ္းစားမိရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ။
အမ်ားအက်ိဳးသယ္ပိုးၾက။
ေလာကကို
အလွဆင္ပါ။
ေတာ္လွန္ေရးထက္
ျမင့္ျမတ္သည့္အရာမရွိ။
ဦးေအးေဆာင္
ဂၽြန္
- ၁၂၊ ၂၀၁၈။
